Είναι 12.00 το πρωί .
Είμαι στη δουλειά.Οι ώρες περνούν ανελέϊτα και βασανιστικά αργά...
Οι κρυφές ματιές που ρίχνω στο ρολόι μου σε συνδιασμό με αυτές που εστιάζουν στην οθόνη του κινητού μου, αυξάνονται όλο και περισσότερο...Περιμένω μπας και αντικρίσω -ξέρεις- εκείνο το μικρό κίτρινο φακελάκι με την γνωστή πάντα ένδειξη "νέο μήνυμα"...
Οι κρυφές ματιές που ρίχνω στο ρολόι μου σε συνδιασμό με αυτές που εστιάζουν στην οθόνη του κινητού μου, αυξάνονται όλο και περισσότερο...Περιμένω μπας και αντικρίσω -ξέρεις- εκείνο το μικρό κίτρινο φακελάκι με την γνωστή πάντα ένδειξη "νέο μήνυμα"...
Πφφ...όχι ακομα! Ίσως αργότερα!...
Μάλλον δεν ξύπνησε ακόμα!.. Μπορεί να είναι σε δουλειά με τους δικούς του...
Κι ανάμεσα στα τόσα "ίσως" που ποικιλούν στις -εδώ κι ένα μισάωρο- σκέψεις μου, το πολυαναμένο φακελάκι κάνει μία ξαφνική και εντυπωσιακότατη εμφάνιση στο καλοκαιρινό -ακόμα-background του κινητού μου. (Αν είναι πάλι από την COSMOTE η κλήρωση για το μαύρο διθέσιο cabrio ΒΜW -μα το θεό- θα καλέσω την εξυπηρέτηση πελατών να τους κάνω ένα πρωϊνό στόλισμα..)
Μάλλον δεν ξύπνησε ακόμα!.. Μπορεί να είναι σε δουλειά με τους δικούς του...
Θα το διαβάσω! Δεν με νοιάζει...
Απαξιώ αυτήν την στιγμή για οποιοδήποτε πιθανό στραβοκοίταγμα του boss στο απέναντι γραφείο που έχει, ήδη, καταβροχθύσει την τυρόπιτα που έφερε εδώ και 2 λεπτά από το κυλικείο..
"Μια μου καλημέρα ίσως είναι λίγη για να με νιώσεις, ελπίζω όμως να αρκετή για να σε κάνει να χαμογελάσεις και να δεις την υπόλοιπη μέρα σου θετικότερα, έχοντας εμένα στο μυαλό σου."
Απαξιώ αυτήν την στιγμή για οποιοδήποτε πιθανό στραβοκοίταγμα του boss στο απέναντι γραφείο που έχει, ήδη, καταβροχθύσει την τυρόπιτα που έφερε εδώ και 2 λεπτά από το κυλικείο..
"Μια μου καλημέρα ίσως είναι λίγη για να με νιώσεις, ελπίζω όμως να αρκετή για να σε κάνει να χαμογελάσεις και να δεις την υπόλοιπη μέρα σου θετικότερα, έχοντας εμένα στο μυαλό σου."
Γαμώτο! Πως γίνεται και καταφέρνει σχεδόν πάντα να μου αλλάζει 180 μοίρες την ψυχολογία μου? Τόσα χιλιόμετρα απόσταση και η κάθε μου σκέψη πλέον καταντάει προβλέψιμη..
"Πως ήξερε ότι το χαμόγελο της colgate θα σχηματιζόταν στα χείλια μου, με το που θα διάβαζα τις 5 λέξεις του ?" αναρωτιέμαι από μέσα μου, μήν μπορώντας να διαβάσω το mail που πρέπει να στείλω, από τις άπειρες κόκκινες καρδούλες που πετάγονται από τα μάτια μου...
Και κάπως έτσι...
ξεκινάει η καθημερινή μας επαφή, μέσα από συνομιλίες και ερωτικούς -πολλές φορές- διαλόγους, παιχνιδάκια-ψευτοκαυγαδάκια-ζουζουνίσματα-νιαουρίσματα κλπκλπ, υπό την υποστήριξη πάντα των μέσων τηλεπικοινωνίας και καθιστώντας το κινητό μου, προέκταση του χεριού μου.
Είναι άραγε εύκολο όλο αυτό? Κι αν "ok" παλεύεται αυτή η κατάσταση... έχει ημερομηνία λήξης?
***
Είναι στιγμές, που πιάνεις τον εαυτό σου να βιώνει καταστάσεις στην καθημερινότητα σου -ευχάριστες και μή-, στιγμές έντονου ενθουσιασμού ή απροσδόκητης απογοήτευσης, που "ναι".. θέλεις και έχεις την ανάγκη να τις μοιραστείς μαζί του, όχι κάνοντας αναμετάδοση το καθετί που συμβαίνει, με τα δάχτυλα σου -που πλέον έχουν τάση αρχής parkinson από την υπερβολική χρήση του πληκτρολογίου του κινητού σου ή του laptop σου-, αλλά από κοντά ...από πολύ κοντά .. πολύ πιο κοντά από την απόσταση που απέχει το πρόσωπό σου από την οθόνη του υπολογιστή σου,κατά τη διάρκεια της κλήσης σας στο skype.
Τέτοιες στιγμές, το μυαλό κυριεύεται από αισθήματα κυρίως αγανάκτησης, μοναξιάς και ματαιοδοξίας, επιμένοντας πεισματικά να βλέπει τα πράγματα από την αρνητική τους πλευρά και μόνο. Οι φράσεις τύπου "βαρέθηκα" , "κουράστηκα", "ως πότε ?" "φαύλος κύκλος" κλπκλπ σίγουρα παίζουν πολύ σε τέτοιες περιπτώσεις και τελικά σε οδηγούν να καταλήξεις στην ρητορική ερώτηση "μήπως είναι η ώρα να μπουν οι τίτλοι τέλους σε όλο αυτό το σήριαλ?"
Η αλήθεια είναι ότι έχω σκεφτεί και συζητήσει άπειρες φορές το συγκεκριμένο θέμα. Τόσο με φίλες που αντιμετωπίζουν παρόμοια κατάσταση, όσο και με τον εαυτό μου σε περίπτωση που ήμουν εγώ σε αυτήν την θέση. Όντας -από τη φύση μου- αντιδραστικό στοιχείο, δεν ήθελα -σε καμία περίπτωση- να συμφωνήσω ούτε μαζί τους, οι οποίες δεν έδιναν και πολλές ελπίδες επιβίωσης στις σχέσεις από απόσταση, αλλά ούτε και με τα στατιστικά στοιχεία που αφορούν την επιτυχία των σχέσεων αυτών.
Η άποψη, λοιπόν, στην οποία έχω καταλήξει -βγαλμένη πάντα από την δική μου οπτική γωνία-, είναι ότι οι σχέσεις από απόσταση αντέχουν εφόσον είναι δοκιμασμένες στο χρόνο.
Ο έρωτας δεν απαιτεί πάντα την καθημερινή επαφή και οι σχέσεις μπορούν να διατηρηθούν (έστω και από απόσταση) για μεγάλο χρονικό διάστημα. Στην περίπτωση, όμως, που ο έρωτας δεν έχει προλάβει να ωριμάσει και μεταξύ σας -ακόμα τουλάχιστον- δεν έχει δημιουργηθεί στενό δέσιμο, τότε προφανώς υπάρχει θέμα. Αντίθετα, όμως, σε μια δοκιμασμένη -στο παρελθόν- σχέση, που βασίζεται σε πραγματική αγάπη και ενδιαφέρον, μπορεί να επιβιώσει και γιατί όχι και να ανανεωθεί.
Για σένα, ίσως η απόσταση να παίξει καταλυτικό ρόλο στο να καταλάβεις, αν ο σύντροφός σου είναι, όντως, ο άνθρωπος με τον οποίο θέλεις να μοιραστείς τη ζωή σου ή αν τελικά έπεσες έξω στους υπολογισμούς και τις προβλέψεις σου!
Η απόσταση και η έλλειψη είναι δύο διπρόσωπες έννοιες στο "λεξικό" των σχέσεων. Από την μια, μπορούν να δυναμώσουν τους δεσμούς σας, αφού θα έχουν δοκιμάσει τις αντοχές σας και θα έχουν ξεπεράστει -από κοινού σας- πολλά εμπόδια και από την άλλη, μπορούν -σταδιακά-να σας απομακρύνουν και να εμπλουτίζουν την καθημερινή σας επικοινωνία με μαζικές και για διαφορετικούς λόγους διενέξεις και καυγάδες, που μόνο προς μία κατεύθυνση μπορούν να σας οδηγήσουν...
Λογικά θα το ξέρεις! Μαζί με σένα, είναι και άλλοι πόσοι που διανύουν -αναγκαστικά δυστυχώς- την ίδια κατάσταση..
Μπορώ να πω ότι γνωρίζω ακριβώς πως είναι..
Ζουν κι εκείνοι -όπως κι εσύ- για την στιγμή εκείνη, που θα πακετάρουν τη βαλίτσα τους, θα ανοίξουν την πόρτα και θα φύγουν για να συναντήσουν εκεινον/η..…
Σαφώς και δεν είναι καθόλου εύκολο να περιμένεις κάτι τόσο πολύ..
να μετράς το χρόνο αντίστροφα..
και να βλέπεις ότι εκείνος αρνείται εγωιστικά να σου κάνει το χατίρι και σε αφήνει να περιμένεις...
[Σας αφήνω να προβληματιστείτε λοιπόν..]
Καλή σας Νύχτα*_
***
Είναι στιγμές, που πιάνεις τον εαυτό σου να βιώνει καταστάσεις στην καθημερινότητα σου -ευχάριστες και μή-, στιγμές έντονου ενθουσιασμού ή απροσδόκητης απογοήτευσης, που "ναι".. θέλεις και έχεις την ανάγκη να τις μοιραστείς μαζί του, όχι κάνοντας αναμετάδοση το καθετί που συμβαίνει, με τα δάχτυλα σου -που πλέον έχουν τάση αρχής parkinson από την υπερβολική χρήση του πληκτρολογίου του κινητού σου ή του laptop σου-, αλλά από κοντά ...από πολύ κοντά .. πολύ πιο κοντά από την απόσταση που απέχει το πρόσωπό σου από την οθόνη του υπολογιστή σου,κατά τη διάρκεια της κλήσης σας στο skype.
Τέτοιες στιγμές, το μυαλό κυριεύεται από αισθήματα κυρίως αγανάκτησης, μοναξιάς και ματαιοδοξίας, επιμένοντας πεισματικά να βλέπει τα πράγματα από την αρνητική τους πλευρά και μόνο. Οι φράσεις τύπου "βαρέθηκα" , "κουράστηκα", "ως πότε ?" "φαύλος κύκλος" κλπκλπ σίγουρα παίζουν πολύ σε τέτοιες περιπτώσεις και τελικά σε οδηγούν να καταλήξεις στην ρητορική ερώτηση "μήπως είναι η ώρα να μπουν οι τίτλοι τέλους σε όλο αυτό το σήριαλ?"
Η αλήθεια είναι ότι έχω σκεφτεί και συζητήσει άπειρες φορές το συγκεκριμένο θέμα. Τόσο με φίλες που αντιμετωπίζουν παρόμοια κατάσταση, όσο και με τον εαυτό μου σε περίπτωση που ήμουν εγώ σε αυτήν την θέση. Όντας -από τη φύση μου- αντιδραστικό στοιχείο, δεν ήθελα -σε καμία περίπτωση- να συμφωνήσω ούτε μαζί τους, οι οποίες δεν έδιναν και πολλές ελπίδες επιβίωσης στις σχέσεις από απόσταση, αλλά ούτε και με τα στατιστικά στοιχεία που αφορούν την επιτυχία των σχέσεων αυτών.
Η άποψη, λοιπόν, στην οποία έχω καταλήξει -βγαλμένη πάντα από την δική μου οπτική γωνία-, είναι ότι οι σχέσεις από απόσταση αντέχουν εφόσον είναι δοκιμασμένες στο χρόνο.
Ο έρωτας δεν απαιτεί πάντα την καθημερινή επαφή και οι σχέσεις μπορούν να διατηρηθούν (έστω και από απόσταση) για μεγάλο χρονικό διάστημα. Στην περίπτωση, όμως, που ο έρωτας δεν έχει προλάβει να ωριμάσει και μεταξύ σας -ακόμα τουλάχιστον- δεν έχει δημιουργηθεί στενό δέσιμο, τότε προφανώς υπάρχει θέμα. Αντίθετα, όμως, σε μια δοκιμασμένη -στο παρελθόν- σχέση, που βασίζεται σε πραγματική αγάπη και ενδιαφέρον, μπορεί να επιβιώσει και γιατί όχι και να ανανεωθεί.
Για σένα, ίσως η απόσταση να παίξει καταλυτικό ρόλο στο να καταλάβεις, αν ο σύντροφός σου είναι, όντως, ο άνθρωπος με τον οποίο θέλεις να μοιραστείς τη ζωή σου ή αν τελικά έπεσες έξω στους υπολογισμούς και τις προβλέψεις σου!
Η απόσταση και η έλλειψη είναι δύο διπρόσωπες έννοιες στο "λεξικό" των σχέσεων. Από την μια, μπορούν να δυναμώσουν τους δεσμούς σας, αφού θα έχουν δοκιμάσει τις αντοχές σας και θα έχουν ξεπεράστει -από κοινού σας- πολλά εμπόδια και από την άλλη, μπορούν -σταδιακά-να σας απομακρύνουν και να εμπλουτίζουν την καθημερινή σας επικοινωνία με μαζικές και για διαφορετικούς λόγους διενέξεις και καυγάδες, που μόνο προς μία κατεύθυνση μπορούν να σας οδηγήσουν...
Λογικά θα το ξέρεις! Μαζί με σένα, είναι και άλλοι πόσοι που διανύουν -αναγκαστικά δυστυχώς- την ίδια κατάσταση..
Μπορώ να πω ότι γνωρίζω ακριβώς πως είναι..
Ζουν κι εκείνοι -όπως κι εσύ- για την στιγμή εκείνη, που θα πακετάρουν τη βαλίτσα τους, θα ανοίξουν την πόρτα και θα φύγουν για να συναντήσουν εκεινον/η..…
Σαφώς και δεν είναι καθόλου εύκολο να περιμένεις κάτι τόσο πολύ..
να μετράς το χρόνο αντίστροφα..
και να βλέπεις ότι εκείνος αρνείται εγωιστικά να σου κάνει το χατίρι και σε αφήνει να περιμένεις...
[Σας αφήνω να προβληματιστείτε λοιπόν..]
Καλή σας Νύχτα*_